(Media) Silence

Ons vakantiehuisje in Zuid Spanje lag op een heuvel, omringd door mango-, limoen- en olijfbomen. Het bood uitzicht in alle richtingen, een prachtig 360° view, ‘n wit dorpje in de verte en verspreid over alle andere heuvelruggen kleine witte huisjes. Je zou verwachten dat alle geluiden uit de omgeving naar je toe zouden opstijgen, maar het was er stil. Eindeloos, onwerkelijk stil. Zo'n stilte die op je neerdaalt en waarvan je vanzelf naar elkaar gaat fluisteren.

Het was er in alle opzichten stil, want tegen de verwachting in was er geen WiFi aanwezig, in de verre omtrek niet. Dus geen nieuws, email, what’sapp, facebook, instagram, pinterest of wat dan ook. Voor een beetje contact met de buitenwereld (je bent tenslotte ook met je kids op pad en die hebben niets met het abrupte afgesloten-van-de-rest-van-de-wereld-idee) reden we 2 km naar het witte dorpje om op het centrale pleintje, samen met de oude mannetjes uit het dorp, alle 4 op een bankje op ons telefoontje te staren.

De eerste paar dagen ben je nog druk bezig met die buitenwereld, maar na verloop van tijd went de media-silence en vervaagt de behoefte om te kijken en te delen. Het wordt ook vanzelf van binnen wat stiller. Er komt weer ruimte voor ideeën en gedachten, verandert het 'ik moet nog....' in 'wat zal ik eens....' Afstand nemen van het dagelijks bestaan geeft meestal nieuwe inzichten of doet je beseffen wat je belangrijk vindt en wat niet.

Het heerlijkste moment van zo’n vakantiedag? De ochtend met het nog vale licht, de rest van de familie nog in diepe rust, op je blote voeten zo vanuit je bed naar buiten, op het terras in een zachte bries gaan zitten en gewoon alleen maar zijn, niks moeten, geen verplichtingen, niks wat op je wacht,  -zelfs geen vragende hondenogen- en dan na verloop van tijd manlief die naar je fluistert:... koffie...?

Geef mij maar een huisje op een heuvel met uitzicht en rondom niets dan stilte, in elk geval voor een week of twee....

Our holidayhome in the south of Spain was situated on the top of a hill. It had views in every direction and was surrounded by monago-, lime- and olivetrees. You would expect that all the sounds from the area would come up to you, but it didn't. It was completely silent. All surrounding silence, the sort that makes you whisper instantly. Silent in every aspect, the house had no WiFi. So no news, no email, no whats’app, no facebook, instagram no nothing. To connect to the world-wild-web (to please our kids mainly,  who didn't appreciate the media-silence that much) we had to drive to the nearest village, where on the central square, sitting together with some local old men, we stared at our screens. The first few days you have to get used to not sharing other people's virtual lives, but then the silence sinks in. It gives room for thoughts and ideas, the 'I must do...' changes into ' what can I do....' You start connect to yourself again and to what you really appreciate in life and what you don't. Change of decor always does that to me anyway.

The most precious moment of the day? The early morning with its pale light, the rest of the family still asleep, walking barefooted from my bed to the terrace and just sit there in the morning breeze and breathe, just be, no obligations, no duties -not even begging dogs eyes- and after a while hubs whispering to me.....coffee....?

A house on a hilltop, 360 view all around and nothing but silence, that's my thing entirely, at least for a week or two...