Ode to an apple tree

In het midden van onze achtertuin stond jarenlang een prachtige grote appelboom. Toen we hier kwamen wonen was de boom al oud, hij (of is een appelboom eigenlijk een zij..?) werd geschat op zo’n 60 jaar. De takken overspanden bijna de hele achtertuin en vormden in de zomer een heerlijk schaduwrijk bladerdak. “wat als de boom ooit verdwijnt…? Dan is het karakteristieke middelpunt verdwenen..” dacht ik wel eens. De boom zorgde om het  jaar voor bergen appels, niet om uit het vuistje te eten, meer voor moes en hete bliksem. Helaas komt ook aan het leven van een appelboom een einde en een aantal jaar geleden begonnen de eerste takken te vallen. Na vorige winter was het op, we zaagden alle takken eraf, op één na, die mocht blijven. Zo hoefden we toch geen afscheid te nemen van de boom.

The centerpiece of our backyard was an old apple tree. When we came to live here years ago, he (or is an apple tree a ‘she’..?)was already old and estimated on 60  years of age. The thick branches reached across the whole garden and gave lots of shade in the summer. “what if this tree is ever going the disappear, wat will we do..?” I often thought. The tree gave us heaps of apples every other year. It’s too bad that also the life of a tree has to end and some years back branches began to fall down. Last year’s winter did it, the tree had died. We sawed all of the branches off the tree, except one, that could stay. Now we didn’t have to say goodbye to it yet.

Vorig voorjaar plantten we een nieuwe appelboom, twee meter achter z’n grote broer. Voor het eerst zien we dit voorjaar de bloesem, prachtig! Hopelijk mag-ie hier net zo lang staan als z’n voorganger en gaat-ie net zoveel appels geven!

  Last spring we planted a new apple tree, two meters behind it’s big brother. This spring it carries blossom for the first time, beautiful! Hopefully it can grow here as long as its predecessor and will give as much apples too!